...maar ik was niet misselijk en had (tijdelijk) geen jeuk!

Jaja, Frank is weer een stapje dichter bij zijn advanced diving PADI. Hij heeft bij het Yongala Wreck een duik gemaakt van 28 meter diep, dat is toch niet normaal! En toen nog een keer 28 meter naar beneden voor de wrakduik natuurlijk. Je doet het nooit in één keer, want je kunt max. een half uurtje onderwater blijven ofzoiets, dat heeft met duikervaring en luchtverbruik te maken van jezelf, maar ook dat van je buddy. De zwakste schakel zorgt ervoor dat je eerder boven bent zeg maar.

Hij heeft vissen gezien dat wil je niet weten! Gaaf! Er zijn haaien voorbij gezwommen die iedereen gezien heeft behalve hij (je kunt maar druk zijn met je meters...). Hij heeft Barracuda's gezien, echt grote joekels. De meest giftige zeeslang zwom gewoon direct voor z'n snufferd (de info over de slang volgde gelukkig later pas ;-) En zoveel ander soortigen die zóóóó groot zijn, te bizar. En het koraal was ook mega mooi. Op de Flickrpag. staat een filmpje hiervan, maar daarop kun je niet echt de grootte inschatten, want volgens Frank is het in werkelijkheid nog groter en ik heb een foto gezien van z'n divingbuddy uit New York van z'n eerst duik ‘on the reef' en ik geloof hem. Iedereen die bij Yongala heeft gedoken vindt ieder andere plek in Australië bijna niet meer de moeite waard, dus dan weet je het wel.

En ondertussen is de was ook weer van de lijn gehaald...

Frank had die dag twee Duitse backpacker chickies beloofd dat ze wel ff met ons mee mochten rijden naar Airlie Beach, dus die hebben we de volgende dag opgepikt. Leuke meiden, hadden elkaar ontmoet in Australië, zijn beide iets van een jaar op reis. Niet verkeerd, maar wel vermoeiend. Frank en ik vergelijken onszelf al met die Ultimate Survivor; Bear Grylls van Discovery Channel, maar zij slepen zich maar voort met die mega zware tassen en slapen vervolgens in zo'n kleine stinktent, met die stomme prikbeesten waar ik ook steeds door gestoken wordt, geen muggen, maar zandvlooien ofzo, ik weet niet, maar reuze annoying en helemaal als je in een tent slaapt, maargoed, zij vinden het allemaal prima zo lijkt... Wat een bikkels! Waar hebben wij het dan eigenlijk nog over met die debiele kempert???! ;-) Anyway, eenmaal in Airlie Beach ff gelunched samen en toen zijn we allemaal onze eigen weg gegaan richting de locale VVV toestanden. Er moest namelijk wel een Whitsundays trip geboekt worden!

We zijn met z'n drietjes in zo'n snelle catamaran motorboot in een dag rond 3 Whitsunday eilanden gevaren. Super mooie eilanden die vrij dicht bij Airlie Beach en nog vóór het Great Barrier Reef liggen. Omdat ik zo'n fan ben van varen, had ik alvast maar 2 reistabletjes in genomen, dan zou dat wel goed komen. En omdat Frank na zijn diepe duiken last kreeg van vocht ergens bij zijn evenwichtsorgaan (oor) gaf de dokter hem iets van histamine pillen, zodat hij zich wat beter zou gaan voelen. Volgens de apotheker werkt dit medicijn ook goed bij jeuk van insectenbeten, dus dat kwam mij ook wel uit. Was vergeten dat je er drousy van kon worden.

De boot was nog niet de haven uit of ik was mega moe en wilde gewoon echt tukken. Ik was gaar! Heb vaag lopen doen tegen een bijdehandte duikinstructeur, die moet echt gedacht hebben dat ik stoned was ofzo, dus dat maakt verder gelukkig niet uit, maar heb een hoop gemist, vooral van de ochtend. Oftewel, ik reageer goed op medicijnen, heeeeel goed zelfs, maar drie pilletjes op één ochtend is natuurlijk ook niet echt smart, maarja heb ook nooit beweerd ....

Het was een bewolkte en frisse dag, dus dacht bij het eerste eiland dat ik met snorkelen wel weer een boost zou krijgen. Maar het snorkelen was totally niet de moeite waard als je in Curacao op Cas Abau bent geweest, maargoed... ;-) Gelukkig werden de vissen nog even gevoerd met brood ofzoiets en dachten ze daarna dat ik ook een lekker hapje was, want er werd aan alle kanten aan me geknaagd dat was wel funny.

Vervolgens gingen we naar Whitehaven Beach. Een eiland met een mega lang zandstrand, een lookout waar je coole foto's kunt maken en verder helemaal niets. In onze trip was er geen tijd voor de lookout, nogal ver lopen met een klim erbij, maar het zand was echt niet normaal poederig. Nooit eerder gezien/gevoeld. We waren nog niet aangekomen of ik lag al te tukken op dat fijne zand. Gelukkig nog op tijd wakker geworden om een beetje te ravotten met Floris. Jammer dat het weer niet mee zat, want dan hadden we lekker kunnen gaan zwemmen en zonnen, dat is daar echt top!

Laatste eiland was geen topper, daar waren we maar een uurtje gelukkig, maar dat was meer resort dan wat anders. We wilden naar een leuke klim en klautertoestand voor Floris, maar tegen de tijd dat we daar waren sliep hij al, dus we hebben ff een drankje gehaald en zijn weer terug gewandeld.

Al met al een super relaxte en leuke dag, maar wel mega jammer van het weer. Naast het feit dat het gewoon lekker is voor ons, de kleuren van die eilandjes en vergezichten komen bij zonlicht natuurlijk ook veel beter tot hun recht. We lopen niet voor niets met zo'n camera te sjouwen natuurlijk.

Het bleef bewolkt in die regio, dus we wilden niet langer blijven en zijn weer gaan toeren down south. Hebben weer veel suger cane velden gezien en hebben tussenstops gemaakt op mooie stranden. We zijn gisteren in het donker ergens bij Bucasia Beach op een parkeerplek aan zee terecht gekomen en werden weliswaar wakker aan zee, maar midden in een of andere luxe villa wijk. Niet echt de plek om je kempert even neer te planten, maar joh, het sliep prima ;-)

Vandaag verder gereden met wat omwegen naar Mackay. Dat is een vrij grote, maar wat ons betreft nietszeggende plaats, dus daar hebben we even gezwommen in de Blue Water Lagoon (aangelegd zwemparadijs gratis en voor niets) en daar kon ik meteen even een douche pakken, ook weleens lekker soms...

Nu staan we in Grasstree Beach aan het strand. Heel mooi, ruim en rustig, dus we gaan morgen even chillen hier. Net regende het een beetje, maar vanmiddag was het heerlijk zonnig en warm, dus ik ga er vanuit dat ik morgen eventjes kan zonnebaden als de kleine man een tukje doet.

Over de kleine man gesproken. Groot nieuws voor alle opa's en oma's. Vandaag was het ineens zover. Geheel onvoorbereid hebben vader en moeder bedacht dat het tijd is om het speentje vaarwel te zeggen. Dus toen Floris wakker werd vanmiddag en vroeg om zijn speen, hebben we gezegd dat we de speen aan een baby hebben verkocht en dat hij morgen van dat geld een kadootje mag kopen. Hij was vanmiddag verder niet te genieten, of het door zijn korte slaapje komt of door de stress van de speen weten we niet. Toen we vroegen wat hij dan wilde kopen in de speelgoedwinkel, iets van Dora, Thomas de trein of Nemo? zei hij: een nieuwe speen... maarrr wij zijn bereid om tot het gaatje te gaan!

en we hopen een soortement van dat hij dat niet is... zeg maar....ofzo...

FLOYNK WAS HERE...

Hier dan het nieuws waar iedereen al weken op zit te wachten! Frank heeft z'n PADI! Ja Ja, felicitaties kunnen gewoon via de mail of deze website... Hij heeft boeken door moeten ploegen en 2 dagen theorieles gehad en vervolgens 2 dagen gedoken, op het GREAT BARRIER REEF of all places! En aan alle kindjes die zich zorgen maakten, hij heeft er persoonlijk voor gezorgd dat Nemo weer veilig thuis is gekomen ;-)

En dat is nog niet eens alles. Op dit moment is Frank bezig met zijn advanced diving course, daarvoor moet je 5 speciale duiken maken uit een groot assortiment'specials'.Wrak- en diep-duiken (18 tot 30 meter diep) vallen hier ook onder. Deze 2 duiken doet hij vandaag, gaaf he!

Voor Frank dan, want voor mij is hier verder geen zak te beleven. We zijn namelijk alweer een paar dagen op reis en zijn in een of ander nietszeggend plaatsje (Alva) beland met toevallig de mooiste wreck dive van Australië op maar een half uurtje varen van de kust. Verder is hier gewoon niks, ik kan niet eens gaan shoppen, want zelfs dat is karig. Ze hebben hier bijvoorbeeld wel een boekwinkel, maar dan alleen tweedehandsjes, schattig hoor, but not for me...

We zijn zo'n week geleden uit Cairns vertrokken of eigenlijk gevlucht, want het begon daar te regenen en het hield niet meer op, dit betekent dus dat ik nog steeds niet heb gesnorkeld op het rif, het moet niet gekker worden! Maar het was echt niet meer leuk. Frank moest gewoon in z'n nakie uit de douche naar de camper en zich vervolgens compleet opnieuw afdrogen daar. We hebben wel een plu, maar die plens water die op je kop valt als je de deur open doet, kun je gewoon niet omzeilen.

Voordat we echt zuidwaarts gingen zijn we nog even richting Kuranda gereden. Ligt iets van 1,5 uur landinwaarts verwijderd van Cairns, dus goed te doen. Een must see in Queensland... Daar konden we het regenwoud bekijken ‘met de buggy' nou dan weet je het wel. We zijn (in de stromende regen) met een liftje over dat woud heen gevlogen en hebben 2 stops gemaakt om het woud te verkennen via een boardwalk. In het liftje zagen we vrij weinig omdat de wolken het zicht enigszins belemmerden ;-) en tijdens de stops midden in het woud, je gelooft het niet, konden we gewoon naar het toilet! Je deed je behoefte wel in een grote koker van 4 meter diep ofzo en doortrekken was er ook niet bij, maar toch! Overal was over nagedacht. En toen we weer terug kwamen met het liftje in Kuranda was ineens iedereen weg! Toen we daar vertrokken met het liftje was het bezaaid met toeristen en alle winkeltjes waren open en toen we terugkwamen was er geen kip meer op straat! Om 16.00 uur 's middags, was it something I said?

Dus we zijn maar weer gaan rijden en bedachten onderweg dat Palm Cove (uurtje noordelijk van Cairns) ook bijzonder moest zijn, dus daar zouden we slapen en de volgende dag de omgeving verkennen. We vonden een park aan zee in onze Camps 5, dus helemaal top! Ik hoor je denken Camps 5??? Jaja, dat is een must have gids voor kampeerders. Hierin staan bijvoorbeeld alle dumpsites van Australie. Ik hoor je denken, dumpsites?? Wat denk je dat wij na een paar dagen wel even willen dumpen...? Maar don't worry, ik heb een gouden deal met Frank. Ik mag het vullen dan zorgt hij ervoor dat het wordt geleegd

Maargoed, Palm Cove. Heel leuk aan zee geslapen...in de stromende regen! Smart thinking...not! Het bleek verder ook niet veel meer dan hotels en luxe spa toestanden, dus we zijn gelijk gaan rijden richting het zuiden. Na een dag of 2 hier in Alva beland. Via een super mooie route vol met suikerrietvelden waarvan sommigen wel hoger dan 2 meter. We hebben in het donker een super mooie spot aan zee gevonden. Dat was geweldig! We vielen in slaap onder een sterrenhemel dat wil je niet weten, zoveel heb ik er nog nooit gezien, dusja, dat werd slapen met het gordijn open. We hebben geprobeerd het op de gevoelige plaat vast te leggen, maar dat is best lastig hoor, we hebben een hele avond gestudeerd in de boeken die we van Mo en Frits en Trees hebben gekregen over fotografie en licht.

Er was zo'n picknickplek met kookgelegenheid, dus de volgende ochtend heeft Frank geprobeerd een eitje te bakken voor ons op die plaat, maar anti-aanbak kennen ze hier niet, dus de hele plaat is zwart geworden en het eitje wilde er niet meer af ;-) Frank kreeg het ook niet meer schoon. Ik heb toen maar gewoon onromantisch in de camper een eitje gebakken. We zijn aan het einde van de ochtend vertrokken richting de duikschool en hebben de zwarte kookplaat zo achtergelaten, beetje jammer, maar wij zien het maar als een: ‘Floynk was here'

Nu slapen we weer op een plek waar ze ook stroom bieden, dan kunnen we tenminste de boel weer een beetje opladen en zwemmen, want er is ook een zwembad. We hebben hier totaal geen bereik, dus wanneer ik dit bericht online kan zetten, I don't know, maar morgen gaan we weer rijden dus dan komen we vanzelf wel weer iets tegen met bereik.

Ik moet nu weer terug naar een jongetje dat wakker is geworden van een truck die kokosnoten kwam ophalen die hier gewoon van de bomen vallen, when you least expect it, levensgevaarlijk. Maargoed, alvast een voorbereiding voor de Cook Islands ;-) We gaan straks samen de was van de lijn halen, weer eens wat anders dan langs een wrak duiken van 110 meter lang en 100 jaar oud...

Luxeproblemen...

Het was weer een mooie reis van Denpasar (Bali) naar Cairns (Australië). We zijn alweer bijna een week in Australie, dus ik zal het kort houden. Er was diarree, een te snelle landing, waardoor holteproblemen [Frank], misselijkheid [Joyce] en kots [Floris], dan de overstap op Sydney, koffers opnieuw inchecken, poep/kotskleding in koffers en wat schoons eruit, busrit naar en van de gates, haast, vervolgens 3 verschillende plekken in het vliegtuig (Floris is tenslotte al 2). En dan te bedenken dat Bali-Cairns hemelsbreed toch echt niet ver bij elkaar vandaan liggen. Maarja, de portemonnee wil ook wat. And so here we are mate, in Australia! YESSS!

Na Bali is dit weer even een cultuurshock. Cairns is namelijk gewoon een grote city en daar is niets pittoresks aan. Maar ach, de grootste schok moest nog komen. Want vader en moeder hadden bedacht dat een camper (volgens Floris vrachtwagen) de makkelijkste weg is om te gaan en na vrijwel het eerste ritje met dat apparaat begonnen we te twijfelen.

Voor iedereen die camperplannen heeft, hier alvast de eerste tip: wanneer je denkt dat je alles netjes hebt opgeruimd, dan is dat dus niet zo. Op een of andere manier, dondert er altijd wel iets naar beneden als wij gaan rijden. Of het is een ladder of het is een tas of een stapel boekjes, of een kastje dat je niet hebt vergrendeld en zo kan ik nog wel uren doorgaan ;-)

Maargoed, om de overgang te verzachten en bij te komen van al het gereis zijn we meteen naar een mooie campingsite gegaan in Cairns met veel faciliteiten. Ik was bijna geneigd daar een huisje te huren, want dat kan ook hier, maar we hebben een parkeerplek gekregen met een toilet- en douchehuisje. En ja, wij hebben dat beide in onze camper, maar jullie hebben die ruimte nog niet gezien! Dus mag je niet oordelen! ;-) Het is wel opvallend dat we de enigen zijn met zo'n camper op een parkeerplek met deze faciliteiten, ik denk zelfs dat ze over ons praten op het park ;-)

Er zijn hier een aantal zwemmogelijkheden en twee enorme springkussens, waarvan één de grootste ter wereld, zeggen ze... En je kunt (tafel)tennissen, volleyballen, basketballen etc. Maar ik kan je vertellen, het is nu 30 graden, dus sporten is wel de laatste activiteit op mijn lijstje, maar Floris geniet volop van het springkussen en het waterpark, echt super leuk.

Over activiteiten gesproken (mooiste brug ever dit... ;-). Ik heb nu even rust, want Floris ligt lekker te tukken, maar Frank is bezig met zijn eerste les van de duikcursus! Stoer hè! Hij is nog niet terug, dus dat betekent dat hij volgens de dokter geen lichamelijke beperkingen heeft om te kunnen duiken (ik vraag me af of hij wel goed heeft gekeken ;-) Ik ben onwijs benieuwd hoe hij straks zijn eerste dag heeft ervaren. Best relaxed dat hij wordt gehaald en gebracht trouwens, want als hij zelf met de auto zou gaan dan zouden Floris en ik geen huis meer hebben de hele dag...haha... Zo grappen wij continu over die vrachtwagen, maar goed. Het gaat steeds meer wennen.

Al met al was het een beetje een suf weekje. We zijn nog niet naar de Great Barrier Reef geweest om te snorkelen. Frank gaat daar overmorgen naartoe met zijn duikcursus natuurlijk, maar ik ben ook super benieuwd. Vanaf Cairns kun je het mooiste deel van het rif het gemakkelijkst bereiken, vandaar dat we hier ook een beetje blijven hangen, want voor Cairns zelf hoeven we het niet te doen. De boulevard daar is het enige leuke, de winkels zijn of souvenirshops of surfshops met Billabong als meest voorkomende. De collectie is alleen niet top.

Gisteravond draaide ze een film op de esplanade. Onwijs leuk, het is al vroeg donker hier, dus er waren aardig wat kinderen ook. Iedereen zat of lag lekker onderuit in het gras en anderen waren lekker aan het koken op de kookeilandjes die daaromheen gewoon voor iedereen beschikbaar zijn. Super leuk sfeertje. Dat zouden ze bij ons ook moeten neerzetten, echt geinig...

We zijn niet meer zo mobiel als in Bali. We gaan nog proberen een betere internetverbinding te regelen, want wat we nu hebben is niet veel, maar blijf vooral bellen en mailen, super leuk! Bij het volgende verhaal heb ik vast wel weer een goeie Frank actie beschikbaar. Nu hadden we gewoon wat opstartproblemen zeg maar... ;-)

Van lijk naar “poep”koffie...

Vandaag was echt bizar. Wij waren onderweg naar Jatiluwih en we kwamen de ene na de andere crematie/begrafenis tegen. Op een gegeven moment was zelfs de weg geblokkeerd voor zo'n 20 minuten vanwege een crematie. Wat blijkt, ze vragen daar een of andere dorpsgek wat een goeie dag is voor een eerst volgende crematie/begrafenis en die roept dan, maandag. Dus iedereen die met een levenloos lichaam zit opgescheept, (en dat kan wel zo'n 2 weken zijn) gaat op maandag het hele ritueel opvoeren. Van Lonnie mag ik foto's maken, geen probleem zegt hij, nou dat heb ik geweten.

Ik begon voorzichtig met filmen. Er zijn namelijk heel veel mensen en er is veel muziek, dus ik dacht, dat krijg ik nooit overgebracht op een foto. Het duurde even voor er iets gebeurde, dus ik kroop iets verder naar voren. Daar zag ik ze stoeien met een toren. Dat is hun versie van de doodskist. Zo'n toren ziet er helemaal sjiek uit met goud en andere versiersels. Hoe mooi de begrafenis/crematie wordt heeft met name met budget te maken. De Hindoes geven daar graag zoveel mogelijk centen aan uit, want alleen dan worden ze verenigd met god, dus nogal belangrijk...

Ik sta vervolgens wat om me heen te shooten als ineens de muziek een opzweper krijgt en er achter mij ineens de familie tevoorschijn komt. Met...jawel...het lijk. Weliswaar in een doek gewikkeld, maar toch... Ik word bijna omver gelopen door een kerel die als een gek met deo staat te sprayen, want de beste man rook al niet meer zo fris... Het lichaam (incl. Axe-effect), de trieste gezichten van de familie, de drukte, de heftige muziek en de mannen die heel druk en gedreven het lichaam op de toren hesen maakten een enorme indruk op me. Je wordt een soort meegenomen in het hele ritueel en het boeit echt niemand dat jij daar foto's staat te maken, maar toch voelt het gek, je blijft een 'intruder'.

De toren werd vervolgens opgetild door zo'n 10 man en naar de plek van de ceremonie gebracht. Zo'n ceremonie duurt een halve dag ongeveer, maar daar hadden we dan even geen tijd meer voor, want onze auto stond vooraan de file die inmiddels was ontstaan. Grappig is wel dat de toren nog niet stond of er kwam nog zo'n stoet aan. Ze hebben één ceremonie gehouden voor twee personen, dat is praktischer ;-)

Dat was even van lijk, naar lichaam, naar personen, maar we hebben ook nog gezellige dingen gedaan. Zo heeft Frank bijvoorbeeld 'poep'koffie gedronken vandaag. Geen grap. Er is een beestje die eet koffiebonen en van zeg maar zijn soort van gebrande koffie-bonen-uitwerpselen zetten ze dan weer koffie, want dat smaakt extra lekker en wie zei: ow, doe mij maar zo'n bakkie...???

Ik zal nog wat foto's toevoegen van de rest van de dag, maar deze moest ik even kwijt.

Weer in de aap gelogeerd!

Te grappig. Op dit moment zijn Frank en Floris druk in de weer in het veel te kleine badje van onze kamer. Floris is melig vanavond en zit alleen maar te schateren en gekke dingen te doen. Ik zit dat vanachter de computer een beetje aan te horen, ik hoor zelfs kreten over bubbelbad (ook wel bullebad genoemd). Waar die bubbels vandaan komen, laat ik maar even in het midden.

We hebben morgen een drukke dag voor de boeg. We gaan naar Jatiluwih. Daar is de natuur rustig en mooi en er zijn veel mooie rijstvelden. Enige is, het is een flinke rit in het stink boesie van onze Tour Guide Lonnie. Eigenlijk heet hij Nyoman, maar omdat iedereen zo heet vinden wij Lonnie leuker. Beetje saai hier, ze hebben namelijk vaste namen voor ieder kind, de eerst geborene heet zo en de tweede weer zo, ik weet ff niet meer of Nyoman het eerste of het 5e kind is, maar een beetje een luie Indo is hij wel. En zijn busje is dus een beetje verouderd en de airco doet het ook niet echt en het lijkt/ruikt alsof er een olie problem is, maar joh, wij zeuren niet, Lonnie is handig, want hij spreekt best aardig Engels en dat is hier toch af en toe wel een luxe.

Ik begrijp steeds beter wat Ireen bedoelde met, ‘beter niet naar het zuiden van Bali gaan'. Het is hier zo ontzettend toeristisch. Op zich kun je daar wel omheen, maar de wegen hier zijn niet echt makkelijk begaanbaar waardoor je voor kleine afstanden al snel 2 uur in de auto zit. Dat is best jammer, want er is hier onwijs veel te zien. Ik kan iedereen aanraden om een keer naar Bali te gaan, maar ga dan rondreizen. De toeristen spots zijn wel mooi en de moeite waard, dat is natuurlijk meestal zo. Maar ze passen bijvoorbeeld ontzettend het eten aan voor de Europese toerist, maar dan weer niet voor ons, want wij ontbijten hier bijvoorbeeld voor geen meter. Er is alleen maar ham en een eitje, beetje saai vind je niet? Wij missen gewoon onze Hollandse kaas

Ook proberen ze je van alles te verkopen. Massages, sjaaltjes, kraaltjes, houtwerk, eten etc. en ze sleuren je nog net niet letterlijk hun shop in. Maar daar tussendoor vind je weer supervriendelijke mensen die gewoon een taxi voor je gaan halen met hun scootertje en dan geen fooi willen hebben, maar gewoon denken joh, dat doe ik toch ff voor jullie. Het zijn echt lieve mensen (behalve de 'commercieel' ingestelde), ze zijn gek op Floris. Ze moeten lachen als ik zeg dat het een ‘boy' is, want met die wilde bos van ongeknipt haar vinden zij het net een meisje. Waar heb ik dat eerder gehoord...???

Maargoed, toch blijft het leuk dat er tussen de toeristententjes ook veel lokale toestanden gebeuren, je proeft dan toch een beetje van het leventje dat ze daar leiden. Ze zijn niet echtwalvarend, maar genieten lekker van het buitenleven en zijn veel met elkaar. En zijn altijd met eten bezig volgens mij. Zet vier stenen tegen elkaar en steek wat kokosschillen in de fik en we hebben een barbecue, top toch! Wij genieten er wel van hoor, kijken onze ogen uit en proberen hier en daar flink te onderhandelen voor onder andere een kado voor baby Kornetto ;-) (don't worry, voor baby Lommerse komt er ook echt wel wat...).

Wie heeft er trouwens dat boek eten, bidden en beminnen gelezen? (Naat, hij staat in de kast in de living ;-). De schrijfster van dat boek gaat namelijk op reis en gaat ook naar Bali. Daar verblijft ze ook in Ubud. Ze maakt daar vrienden met mensen die dus ook echt bestaan en daar nog steeds wonen. Zo heeft ze voor een vriendin geld ingezameld bij haar vrienden ‘back home', zodat die vriendin een voetreflex-achtige toestand kon beginnen voor haar zelf in Ubud. Alle toeristen die dit boek hebben gelezen staan dus bij haar winkel voor de deur, lachen hè! Dat komt omdat Oprah Winfrey er bijna een hele show aan heeft gewijd en er is ook een film van met Julia Roberts waarvoor ze hier dus ook hebben geshoot.

Wij zijn ook in Ubud geweest, niet naar haar of de beroemde medicijnman Ketut Liyer, want vonden Ubud geen topper. Mega druk qua verkeer, gesjouw met Floris op te smalle stoepjes met gaten, grote hobbels en andere opstakels en als klap op de vuurpijl is Frank nog even aangevallen in Monkey forest, door 3x raden, een monkey! Er zijn daar net zoveel apen als toeristen, dus dan weet je wel hoe het er aan toe gaat. De aap had al een zakje chips uit de buggy gepikt, maar ging er ook vandoor met een leeg plastic zakje uit de buggy. Dat vond ik aso, dus ik vroeg Frank om het weer terug te pakken ;-) dat vond de aap nie cool nie en Frank was wederom in de aap gelogeerd... hehe... Het is gefilmd, dus hou youtube maar in de gaten ;-)

Hé, dat is mijn toast!

Sodeju! Wat was dat een lange rit zeg. Als ik Frank moet geloven zijn we 24 uur onderweg geweest. Hier en daar wat vertraging en een overstap op Kuala Lumpur helpen ook niet echt mee. Floris lijkt er niet zoveel last van te hebben. Hij slaapt wat meer dan normaal, maar is niet op rare tijden wakker. Maar het is allemaal ok, want we zijn nu op Baliiiiiiiii!!!! We logeren bij een of ander resort, dat hebben we al een lange tijd niet meer gedaan en nu weten we weer waarom. Het begint natuurlijk 's ochtends al met de handdoeken op de bedjes bij het zwembad, terwijl er nog niemand op ligt. Jawel, de Duitsers hebben ook Bali ontdekt, damn they are good! Tijdens ons eerste gezamenlijke ontbijt met alle medebewoners, maakte Frank nog iets mooiers mee. Hij wilde namelijk zijn broodjes even door de toaster halen. Er stond al een mevrouw te wachten op haar broodjes, maar gelukkig was er nog een apparaatje vrij. Toen zijn broodjes weer tevoorschijn kwamen, werden ze echter direct weggekaapt door die mevrouw en snel liep ze weg. Haar eigen broodjes duurde kennelijk te lang. Ik zeg tegen Frank, huh! Was je even weggelopen ofzo? Of was je net met iets anders bezig? Nee zegt hij, ik stond erbij en ik keek er naar. Ik zeg, nou ja, laat jij je dat gebeuren?! Hij zegt ja, wat moet ik zeggen dan; Hé, dat is mijn toast! Dat zou zijn mannelijkheid nog meer aantasten, dus ze is er mee weggekomen, met als gevolg dat wij nu maar ontbijt op de kamer eten ;-) Het kost hier allemaal geen drol, voor nog geen 10 euro hebben we net met zijn drieën ontbeten, als we de deur uit waren gegaan zou het nog maar 5 euro zijn, het is echt bizar cheap hier.

We zijn gisteren even naar Kuta geweest, speciaal voor de meiden thuis. Drukke plaats met mega grote mall, daar moest ik natuurlijk even kijken, maar alles kost hetzelfde als in Nederland, dus dan ben je gauw klaar. Die mall staat op de meest ideale locatie die je je kunt bedenken, namelijk direct aan het strand van Kuta, dat geeft de boulevard wel een extra, tja hoe zal ik het noemen, charme... ;-) We hebben daar 's avonds ook gegeten op het strand, super chill, bij hippe tent met DJ was echt leuk, ook voor Floris, kon hij tenminste nog een beetje rondrennen in het zand.

Stukje bij beetje kunnen we ons ontspannen en het werkende leventje thuis los laten. Voor mij is dat lastiger dan voor Frank, want ik loop hier de hele dag tegen van die gekke Indo's aan te kijken...