See you in Holland!
Morgen is het zover. We gaan naar huis! Hoe bizar na zo'n lange tijd. En wat een enerverende laatste weken hebben we gehad. Het overgeven heeft even lekker gepiekt, zo'n 15 keer per dag was normaal. Ik kan je vertellen, dat is niet cool! Maar precies op mijn verjaardag kwam het pakje met medicijnen uit Nederland, dus na een dag of twee daalde de frequentie naar zo'n 3 keer per dag.
Maar we waren er nog niet hoor. Er kwam namelijk nog een longinfectie overheen waar weer de nodige doktersbezoekjes en antibiotica aan te pas kwamen. Ik heb daarom de laatste weken bijna alleen maar liggend doorgebracht. Ik was nog steeds misselijk, had moeite met eten en benauwd vanwege die infectie waar ik al iets te lang mee rond had gelopen blijkbaar. Pas sinds een paar dagen gaat het beter, ik eet beter en ik kan weer naar buiten, maar moet nog mega aansterken.
Vanwege deze algehele malaise en onze geschiedenis met Floris vonden de artsen het verstandig om de echo te vervroegen. Deze hebben we dus zo'n anderhalve week geleden in Hamilton al gehad. En jawel, alles was goed! Ik heb 3 keer gevraagd of ze kon checken of het er echt geen drie zijn, maar één... En het is er echt eentje en volgens Floris een zusje of een meisje. Maargoed, een mega geruststelling dus voor ons, want ik begon hem een beetje te knijpen. Wat mij betreft kan het inzenden van namen beginnen hoor...
We kunnen inmiddels dus van alles vertellen over de medische wereld van Nieuw Zeeland, maar niet zo gek veel over het land zelf. Mensen reageren altijd super enthousiast. Leuk! Met een camper door Nieuw Zeeland! ben je in Queenstown geweest? En hoe vond je Millford Sound? Dé twee plekken waar je geweest móet zijn en dan krijgen ze, uhhh nee, niet aan toegekomen... en echt niet dat we steeds weer ons verhaal gaan doen, daar heb ik de kracht niet voor ;-)
Al met al een beetje jammer, maar het blijft toch quality time met zijn drietjes en Frank is echt een kanjer! Hij heeft super goed voor mij gezorgd en had ook nog zo'n druk baasje om hem heen stuiteren, wat een topper!
Ik kan alleen nog maar zeggen:See you in Holland!
Brightest couple of the year!
Als er een award voor zou bestaan, dan hebben wij nu de ‘brightest couple of the year' award in de wacht gesleept
Mensen die moeilijk zwanger raken, zeggen, wat nou planning! Alsof je dat kunt plannen. Dat klopt, maar je kunt het risico altijd uitstellen, toch? Maarja, wij zaten in zo'n goeie vibe, wat kon ons nou gebeuren? En here it is, ik ben zwanger en weer net zo ziek als bij de eerste en dat tijdens de reis van ons leven! Op een of andere manier hadden we gewoon niet bedacht dat het nog een keer zo zou lopen, laat staan zo snel! Niet meer over nagedacht, niet mee bezig geweest en plots zit je er mee. Ik heb het iets beter onder controle dan de eerste keer, maar het wordt met de dag moeilijker. En daar zit je dan, in Nieuw Zeeland, in een camper. We hebben nu officieel Bear Grylls voorbij gestreefd...vinden wij...
We denken dat we nu zo'n 8 weken ver zijn en over een week of 2 krijgen we een eerste echo in Auckland, dus dan weten we zeker of alles goed zit of niet en kunnen we waarschijnlijk een betere inschatting krijgen van hoever we zijn. We zijn super benieuwd, maar hebben er vertrouwen in zolang ik me zo voel.
Door deze aanvulling op onze reis, hebben we onze route enigszins moeten aanpassen. We ondernemen niet echt activiteiten en rijden op ons gemak richting de oversteek naar het noorder eiland (fijn 3,5 uur met de ferry
We zullen Thailand helaas overslaan. Door alle toestanden daar is het allemaal wat bacteriegevoelig en ik moet zeggen, ik zou niet weten wat ik daar moet eten. Totaal geen trek in Thaise maaltijden, juist iets waar ik zou naar uitkeek. Toch jammer, maar dat komt nog wel een keer. Thailand is nog wel een keer aan te vliegen, Australië en Nieuw Zeeland niet wat mij betreft ;-) Dit alles betekent wel dat we vanaf Auckland in één keer naar huis gaan vliegen. Weliswaar via Kuala Lumpur, maar dat wordt echt een reis van 2 dagen ofzo, ow my god...! en ik heb al zo'n hekel aan vliegen!
Dus you see, al met al niet zo'n bright stel zijn wij. Maar je kan zeggen wat je wilt, wie neemt er nou zo'n souvenirtje mee naar huis vanuit het buitenland...? en Floris is hilarisch bijdehand soms, wat er uit dat mondje kan komen ... so! Dus wij vermaken ons wel die laatste weken. Nu nog een topper van een echo en dan op huus an!
Van de regen in de drup...
Prima vlucht gehad met Air New Zealand, wat ons betreft een van de beste airlines die we tot nu toe hebben gehad (sorry Lies). Na alle nodige controles en koffertoestanden, bloemenkettingen en een gezellig optreden van een kerel op een gitaar, konden we dan eindelijk op weg naar het hotel. We hadden van tevoren al een transfer geregeld, maar dat hadden meer mensen bedacht. Het busje zat echt propvol met mensen en bagage. We pasten er nog maar net bij. En wie zat er weer relaxed voorin? Juist, Frank.
Op Rarotonga kun je uit twee wegen kiezen en deze wegen gaan beide rond het eiland, de een ligt dichter aan de kust dan de ander, dat is het voornaamste verschil. Het zal je dan ook niet verbazen als je de bus wilt nemen, dat je kunt kiezen uit een clockwise en anti-clockwise bus, over rondje om de kerk gesproken... Onze chauffeur ging anti-clockwise en dat betekende dat wij de Sjaak waren en als laatste werden afgezet.
We hadden een vakantiehuisje helemaal voor onszelf. Dat was heel relaxed. Super dicht aan het strand, dus ook top, maar wat we van tevoren niet konden boeken was het weer. De eerste dagen waren op zich ok. Bewolking, regen en zon wisselden elkaar af, maar de temperatuur was altijd lekker. Daarna ging het echter bergafwaarts. We hebben echt super veel regen gehad en dikke bewolking. Dat is toch echt niet de bedoeling als je op een droomeiland wilt chillen. Ondanks dat hebben we natuurlijk nog wel een paar leuke dingen meegemaakt.
Frank heeft bijvoorbeeld zijn laatste duik gemaakt voor z'n Advanced Open Water PADI en jawel hoor hij is geslaagd! Dit keer was het een navigatieduik. Dan droppen ze je op een zandbodem met zo min mogelijk referentiepunten om je heen. Vervolgens mag je dan wat oefeningen doen met een kompas, beetje saai, maar wel lastig, dus genoeg uitdaging voor onze Frank. En wat betreft de was, die had ik dit keer aan hem meegegeven, om het vervolgens dezelfde dag weer terug te krijgen van onze housekeeping, gewassen, droog én gevouwen. In zijn geheel niet verkeerd toch...? Ik kon toen tenminste met Floris even naar het strand, even maar inderdaad, want meneer werd binnen een uur gebeten door een of andere rare paarse kwal en bleef huilen en kreeg overal op zijn lichaam rode uitslag. Het bleek gelukkig geen gevaarlijke kwal. Met wat witte azijn en desinfecterende rommel van een hele lieve meneer die er speciaal voor naar de winkel ging, kwam Floris al snel weer bij. Voor wie Nemo nog op het netvlies heeft staan, vanaf nu gaat Floris door het leven als: Jellyman
Wat je niet mag missen op de Cook Islands is een Island Night. Dat was gaaf joh. Omdat er voor jongeren natuurlijk niet zoveel is, is de kans groot dat ze niet zoveel van hun leven maken. Daarom worden ze gestimuleerd om iets met muziek te gaan doen. De groep die wij hebben gezien, zijn al eerder de grens over geweest en proberen volgend jaar een tour door Europa te gaan doen. Hun instrumenten bestaan uit allerlei soorten drums. Tenminste veelal dezelfde drums, maar met allemaal hun eigen sound/toonsoort. En die dingen allemaal tegelijk in hoog tempo geeft echt een energieke vibe joh, heel bizar. Floris was ook mega onder de indruk en zei steeds als die danseresjes weg waren: waar zijn de meisies nou? Komen de meisies nog dansen? Te funny, echt een feestavond was het.
En toen was daar Aitutaki. Niks te beleven dan alleen maar beauty en dreamy toestanden. Na een 45 minuten durende vlucht vanaf Rarotonga landden wij op ons beloofde eiland en jawel, in de regen. Dat meen je toch niet! Vervolgens kwam Rino, van Rino's motel, ons ophalen en inchecken in onze kamer, ook wel teleurstelling nummer 2 genoemd. Niks mis met het uitzicht, maar wat een oude ranzige rommel! En dan te bedenken dat daar dus helemaal ‘niks' te doen is! We zijn wat gaan lopen en hebben zondag maar een autootje gehuurd om het eiland een beetje te verkennen, want je weet nooit, maar er was gewoon helemaal niks! Wat een drama. Vanaf het strand bij ons hotel kon je wel het water in, maar die lagoon kwam nooit dieper dan je knieën, dus snorkelen was geen optie. Gelukkig was er voor Floris een buurmeisje van zijn leeftijd, dus afleiding, want anders...
Dat meisje was met haar ouders mee. Haar vader was er voor zijn werk en ze hadden er een weekend aan vast geplakt. Ze heet Teoura ofzoiets, wij vergaten steeds haar naam, maar Floris niet hoor. Die dacht dat ze good morning heette, dus het was good morning kom eens, kijk good morning! Is good morning al wakker? Hilarisch.
In Rarotonga had Frank me al van zijn verrassing op de hoogte gebracht. Hij wilde op zijn minst wel één nachtje in het meest luxe hotel van Aitutaki slapen en dat zou ons laatste van de drie nachtjes zijn. Drie nachten vond hij wat pricy, maar ik was met die ene nacht super blij, zeker gezien de kamer die we hadden bij Rino's. We werden opgehaald door een bus van het resort, moesten vervolgens een pondje over naar een eilandje die compleet van het resort was. We hadden een super mooi huisje op palen, op een super mooi strand. Maar helaas, 2 dagen regen en bewolking. Frank heeft nog wel gesnorkeld, maar als je eenmaal op Heron Island bent geweest (je weet wel onze Great Barrier Reef experience) stelt het op Cook niks voor. Nooit gedacht dat ik deze laatste woorden ooit zou uitspreken over de Cook Islands, laat staan opschrijven...
Kortom, een hele bijzondere ervaring
Tot zover Australie...
Het zit me toch niet lekker dat ik Australië nog niet netjes heb afgesloten. Mede omdat de twee belangrijkste plaatsen nog niet eens ter sprake zijn gekomen. We zijn inmiddels al een paar dagen op Rarotonga (Cook Islands), dus ik moet even diep in mijn geheugen graven .....dussss......
Eenmaal de camper gedropt in Melbourne zijn we met de maxi taxi (gezien de hoeveelheid bagage...) naar het hotel gebracht die Frank online had gevonden. Hij vond het wel handig dat er ook een keukentje in zat en het lag centraal, dus dachten we boeken die handel. Komen we die kamer binnen op de 18e verdieping en wat denk je?! HUGE! Mega keuken met kookeiland, vet grote woonkamer en super mooie slaapkamer, met een uitzicht, niet te filmen! En dat als je net uit een camper komt. Je begrijpt dat ik niet meer naar buiten wilde de rest van de week...
Maargoed, toch de omgeving maar een beetje gaan verkennen en het deed ons een beetje aan New York denken. Weliswaar een slap aftreksel, maar toch... Het was na al die kleine plaatsen die we zijn tegengekomen onderweg wel een welkome onderbreking. Eindelijk gebeurde er wat om je heen. Omdat wij allemaal zo dicht op elkaar wonen, is er al snel wat gezelligheid of drukte om je heen, maar in Australië is dat dus niet zo vanzelfsprekend.
Na een paar dagen met het vliegtuig teruggevlogen richting Sydney, dat vonden wij toch wel de leukste plek die we in Australië hebben gezien. Jammer dat we er maar zo kort konden zijn. Darling Harbour was heel mooi, beetje rommeltje qua toeristische dingen als een suf treintje en er daar dan meteen 8 van ofzo... en zo'n ranzig overdekt winkelcentrum, maar toch een heerlijk sfeertje om lekker te banjeren. Vanuit de haven gaan er super veel ferries naar allerlei plaatsen de hele dag door, dus wij zijn een keer naar Manly geweest. Het was een zonnige dag, dus we hebben daar ook nog een fiets gehuurd. Heel leuk zo'n mountainbike met veel te goede remmen... Ik vloog dus gewoon over mijn stuur heen, omdat Frank ineens stopte voor me.... (en ok, ik was aan het fietsen en kaartlezen tegelijk, maar toch...). Ik heb de blauwe plekken nog als bewijs ;-)
We hebben ook Marlien nog opgezocht met de ferry en samen met haar geluncht in de meest populaire fish & chips tent van Sydney. Het was in ieder geval populair bij de meeuwen, dus we hebben veilig onder een parasol gegeten ;-) Zij woont gewoon aan het strand (Bondi Beach). Het uitzicht is geweldig! Ze zag er goed uit, heeft een leuke baan met veel toekomstmogelijkheden en ze is ook nog verloofd. Wanneer ze gaat trouwen weet ze zelf ook nog niet, maar dat komt wel een keer, geen haast, dus die heeft het wat ons betreft prima voor elkaar daar. Beetje jammer dat je de hele wereld moet over vliegen om haar te kunnen zien...
En we hebben Sydney/Australië officieel afgesloten met vuurwerk. Wij konden namelijk vanuit onze hotelkamer deels Darling Harbour zien waar dit evenement plaats vond. Floris werd er wakker van, dus we hebben heerlijk met zijn drieën uit het raam staan turen ;-)
Kortom, was helemaal top in Sydney en aan de East Coast Australia! Als we hadden geweten wat we nu weten dan hadden we heel Australië rondgevlogen en af en toe een auto gehuurd o.i.d. Dan zie je namelijk veel meer de diversiteit die Australie heeft te bieden. Maargoed, dan hadden we nooit zo'n mooie camperervaring gehad en die neemt niemand ons meer af
Melbourne, here we come!
Het is gelukt! We kunnen naar Melbourne! We vliegen namelijk van Sydney naar Cook en daarom moesten we daar ook de vrachtwagen inleveren. Maar, na wat tegenvallende steden en goede referenties over Melbourne, hebben we in goed overleg met de kemperboer besloten ons huis in Melbourne achter te laten. Vervolgens vliegen we dan vanuit Melbourne weer terug naar Sydney, want anders halen we het allemaal niet. Het is zo'n 1000 km enkele reis, dus vandaar. In Sydney hebben we dan nog een dag of 4 te besteden alvorens we op vakantie gaan naar The Cook Islands! Net genoeg om ook even te meeten met Marlien die ons kikkerlandje heeft verlaten om vervolgens non-stop UGGs te kunnen dragen :-)
Morgen is de laatste nacht in de vrachtwagen en dan is het zover. Inleveren die handel en op zoek naar een hotelletje met een écht bed! We hebben dus alweer aardig wat kilometers erop zitten. Echt veel hebben jullie echter niet gemist hoor. We vonden Byron Bay wel een leuke stop. Super gezellige en drukke town met een vleugje hippie. Wel mega toeristisch, dus daar moet je van houden. Leuke stranden, jammer van het weer
Frank had Byron Bay ook als tip om te duiken gekregen, dus je raadt het al... De was is weer gedaan! Was ook wel nodig, want als je in de keuken op de commode slaapt dan verzamel je vanzelf wat pasta, banaan, yoghurt, limonade, poep en kruimels van alle producten waarmee je kunt kruimelen op,overen tussen je lakens
Voor Frank zijn advanced open water PADI heeft hij een boat dive en een drift dive gedaan. Dat ging allemaal prima, maar je wilt niet weten wat hij gezien heeft. Ken je Bruce nog uit Finding Nemo? Je weet wel; fish are your friends, not food! Juist ja, een vet grote shark met vet grote tanden en een hele domme kop! En daar dan meerdere van. Op die plek en in deze tijd van het jaar kan er ook gewoon een walvis voorbij zwemmen, het moet nu toch echt niet meer gekker worden, maar die Frank blijft me een partijtje koelbloedig joh! Wat zo'n reis al niet met een mens kan doen ;-)
Na al dat duiken en wassen zijn we weer als een gek gaan tuffen en, na wat nietszeggende stops, in Port Stephens beland. We vonden een park aan het strand en wat shops, voor het eerst dat we een locatie hadden waar je alles lekker op loopafstand kon doen heerlijk, we waren helemaal toe aan een beetje rust. Helaas zat het weer niet mee en was het maar een middagje lekker en werd het daarna gewoon koud, dus met Melbourne in gedachten maar weer snel gaan rijden. Nu slapen we in Wangaratta op een park vlakbij het spoor. Ik dacht eerst: nu zijn we de sjaak, een aardverschuiving, maar achteraf bleek het een trein te zijn.
We hebben in korte tijd best veel kilometers gemaakt, veel roadwork tegengekomen en veel wegen die gewoon niet opschieten, omdat ze maar klein zijn of dwars door natuurparken gaan. En wij maar denken; arme Floris, maar die jongen geeft geen kik. Hij zit onderweg een beetje uit het raam te staren, tegen z'n koala te kletsen, te snoepen, te zingen, rommel te maken en te tukken. Hoe lief! En als ik vraag: van wie heb je dat? Zegt hij: mn moeder. Cute én smart, van wie zal hij dat toch hebben...?
Trailer Trash still going strong...
Het blijft bijzonder op de camping. We zitten nu in 8 Mile Plains, ik weet niet of jullie de film van Eminem nog kennen ‘8 Mile', dat gaat over de tijd dat hij nog 'trailer trash' is. En voor de kenners, ja ook over het grijpen van kansen, maar laat mij nou even mijn verhaal doen....
Ik ben inmiddels al aardig over mijn gêne heen en loop vanochtend schichtig over het terrein van mijn 8 Mile camping, in mijn pyjamaatje met toilettasje, richting de showers en hoop dat niemand mij dan spot en denkt, what in the... is she wearing? Ik kijk om me heen en zie nog zo'n meid als ik lopen en denk bij mezelf, het kan erger... dus dat luchtte aardig op. Loop ik verder en jawel hoor, rijdt er een of andere lekker dude voorbij... toch jammer... ;-) Maargoed, ik ben wel weer schoon en dat is op zichzelf ook al een hele ervaring kan ik je melden.
Maargoed, enough about me. Jullie willen natuurlijk weten hoe het bij de distillerij van Bundaberg was! Ik geloof dat ik nog steeds dronken ben, want er hing daar een lucht, niet normaal! Ze gebruiken super veel suikerriet bij de productie, dus het was een hele zoete lucht, maar dan niet zo lekker als in de snoepwinkel, meer zo'n lucht waarvan je over je nek gaat zeg maar... (is overigens niet gebeurd hoor dit keer, no worries mates). Maar alles was weer goed toen we mochten ruiken aan een vat waar voor 6 miljoen dollar aan Bundaberg rum in zat. Natuurlijk wilde Frank van alles naar Nederland laten verschepen, maar helaas. Er gaat maar 4% van de rumproductie naar het buitenland en daarvan gaat 3% naar Nieuw Zeeland. Ze kunnen dus net genoeg maken om hun eigen land te voorzien. Wie weet in de toekomst, want ze zijn bezig met uitbreiding.
Na Bundaberg zijn we weer gaan rijden en beland in Hervey Bay. Vanaf daar gaat iedere toerist naar Fraser Island. Super mooi groot zandeiland, waar je alleen met een 4wd terecht kunt. Aangezien wij al Heron Island gezien hadden, vonden we het wel even welletjes met de boottrips. En met Cook in het vooruitzicht geloof ik niet dat we spijt zullen krijgen ;-)
Vrij snel dus weer in de vrachtwagen gestapt en richting Mooloolaba gereden. Leuke kustplaats, jammer van de regen. Daar een enorme Australian Zoo store gespot. Wist niet dat ze zó commercieel waren. Vanaf daar kun je met de Whale One (boot van Steve Irwin) gave walvissen tochten doen. Ze varen daar namelijk naar een locatie waar die ‘beestjes' zijn (nu is het seizoen namelijk). Dan leggen ze de boot stil en komen die rakkers gewoon naar de boot zwemmen, apies kijken denk ik ;-) Maar door het slechte weer ging die trip dus niet door helaas. Wij hebben bedacht dat we ze dan in Nieuw Zeeland maar op gaan zoeken, hopelijk hebben ze op ons gerekend
Het bleef regenen, maar die hards als we zijn, hebben we toch The Australia Zoo opgezocht. Die kun je niet zomaar voorbij rijden als Animal Planet lover
En daar is het bruggetje ;-) wij hebben namelijk een heuze croc show gezien met Terri, Bindi & Robert Irwin en hun goede vriend Wes. Toch bijzonder om ze daar live te zien staan hoor en ze maken allemaal deel uit van de show, zelfs kleine Robert mag grapjes maken, wel ingestudeerd maar toch ;-) Ze doen echt super hun best om het werk van Steve voort te zetten en dat lukt tot nu toe aardig volgens mij. Én Frank en ik hebben allebei een Koala vastgehouden, dat is leuk joh, net een baby en zacht! Ik mocht hem alleen even voor de foto vasthouden, maar ik kan er wel de hele dag mee knuffelen, want een sketies zeg! Kleine Flo lag te tukken, dus helaas pindakaas, nu waren papa en mama aan de beurt...
Brisbane hebben we maar overgeslagen. Tis sinds Cairns een van de grotere steden, maar wij willen proberen nog iets van Melbourne mee te krijgen en men is tot nu toe nog niet echt super enthou over Brisbane, dus hebben we niet het idee dat we iets missen. We willen proberen de camper in Melbourne te ditchen en dan naar Sydney terug te vliegen, want vanaf daar vliegen we naar Cook. Betekent wel dat we flink moeten doortuffen anders redden we het niet. En onze camperboer moet nog toestemming geven, dus wij wachten in 8 Mile Plains in spanning op hun reactie.
Go with the FLO...
We merken dat iedereen ook benieuwd is naar hoe het reizen ons bevalt met zo'n klein lekker manneke erbij, dus ik zal jullie eens even bijpraten.
Floris is nu twee-en-een-half en in de fase van ‘ik wil geen nee horen', dus schreeuw ik de supermarkt bij elkaar. Dat maakt het soms wat minder prettig, maar overall vinden wij het prima te doen zo. Je past wel je schema en activiteiten aan, maar dat is een kleine opoffering voor alle leuke dingen die je wel kunt doen.
Ik denk dat Frank en ik meer last hebben van het feit dat we zo lang in een camper wonen. Je mist dan toch je eigen plekjes een beetje en als de kleine slaapt kunnen wij geen kant meer op. Maar inventief als we zijn plannen we dan gewoon een vakantie Heron Island tussendoor en kunnen we er vervolgens weer even tegenaan...
Wat pas echt niet cool is zijn de muggen. Wij waren op Heron toen de eitjes uitkwamen. Dat houdt in dat er op eens mega veel muggen airborne zijn en dat al die beesten tegelijk in zwermen op je duiken en eens goed je huid te grazen nemen. En groot dat ze zijn! Het lijken wel vogels! Terwijl ze de dag ervoor nog zeiden dat er bijna geen insecten op Heron zijn. Maarja, zo hebben wij wel meer van die dingen hoor. Van het weer snappen ze hier namelijk ook niets meer. Het is blijkbaar veel warmer en natter voor deze periode dan andere jaren. En laat het natte nu net even de overhand hebben...
Nee hoor, het valt allemaal wel mee, maar die insecten zijn gewoon minder prettig. Ons budget gaat op aan liters Bushman, onze aussi deet... zonde!
Even terug naar onze Flo. Want vooral de opa's en oma's willen weleens weten hoe het ervoor staat met de ontwikkeling...of niet soms...? Meemaken is natuurlijk anders dan omschrijven maar ik doe mijn best.
Hij is nu al bijna 2 weken speenloos, dus dat is wel een applausje waard. Beetje hard van zijn ouders om hem cold turkey af te laten kicken, maar hij doet het heel goed. Vooral 's avonds mist hij zijn speentje, het duurt net even te lang voor hij gaat slapen, maar het lukt aardig vooralsnog.
Je kunt het waarschijnlijk wel zien ook op de foto's, maar hij eet als een dijkwerker die jongen. Niet normaal! Hij eet echt meer dan thuis, tenminste, dat idee hebben wij, maar we eten hier natuurlijk anders, dus wie weet valt het allemaal wel mee. De mensen hier vinden hem in ieder geval allemaal cute met zijn blonde krullen, dat is altijd wel geinig, als het even kan dan geven ze hem een aai over zijn bol. Hij verstaat er geen bal van, dus kijkt er altijd een beetje raar bij
Grappig is dat hij nu ook veel meer doet met zijn geheugen. Als ik vandaag beloof dat hij morgen een ijsje krijgt dan is dat het eerste dat hij roept als hij wakker wordt. Dus wij moeten nu echt oppassen wat we zeggen/beloven :-) Het maakt onze gesprekken wel leuker, want hij onthoudt dus ook meer woorden. Dit leidt tot grappige taferelen, vooral als hij tekst van Frank gebruikt om mij aan te spreken, te funny.
Ik vraag hem soms weleens: hou je nog een beetje van me Floris? Dan reageert hij niet echt. En nu legde hij laatst een keer zijn hoofd naast het mijne en zei hij: hou je nog een beetje van me mama? Ik denk dat hij nog niet helemaal weet wat houden van is, maar toch grappig dat die woorden uit dat kleine mondje komen.
Kortom, het is ook wel lekker dat je iedere dag samen bent. Geen werk of andere afleiding tussendoor. We missen dus niks van zijn ontwikkeling en zien tegelijkertijd ook nog wat van de wereld
...maar af en toe een oppas zou ook niet gek zijn... ;-)
Living on the "edge"
We zijn na een chille dag op Grasstree Beach weer lekker gaan touren richting het zuiden. En nog steeds had ik nog niets gezien van het Great Barrier Reef. Nu begon ik me écht zorgen te maken ;-) Maargoed, tijdens de lange rit richting Rockhampton hadden we tijd genoeg om daar een oplossing voor te bedenken.
We werden echter wel steeds afgeleid door de fantastische borden langs de weg. Er gebeuren blijkbaar nogal wat ongelukken hier door mensen die in slaap vallen achter het stuur, dus proberen ze met borden te waarschuwen als je zo'n ‘fatigue' zone in rijdt. Arrive Alive; Tired? Rest in peace; Stop the car mate! your eyes are shut; Stay alive, break the drive; Slow down stupid; Don't sleep and drive. Ik vind ze hilarisch!
Ondanks al die afleiding zijn we toch op een top idee gekomen! Ik ging op zoek naar snorkeling spots op de Great Barrier Reef en vond ‘Heron Island'. Heron ligt op het meest zuidelijke puntje van de Great Barrier Reef. Je leest het goed, óp het rif. Dus daar kun je vanaf het strand met je snorkel het water in plonzen en genieten van het koraal, de planten, vissen etc. fantastisch! Het eiland heeft 1 resort en that's it. Ze proberen het namelijk zo goed mogelijk in tact te houden door de natuur zo min mogelijk in de weg te zitten. Dus je keuze is beperkt, maar meteen duidelijk dat scheelt. We vertrokken afgelopen maandag met de boot vanaf Gladstone, waar we die nacht illegaal hebben gekampeerd. We mochten de camper daar gratis parkeren voor die paar dagen, maar je mag er niet kamperen. Gelukkig zijn we niet gesnapt...
De trip duurde 2 uur en ik had me goed voorbereid en maar 1 reistabletje genomen ;-) Wisten wij veel dat we juist Floris een pilletje hadden moeten geven. Maargoed, dit keer heeft hij Frank onder gekotst in plaats van mij, dus dat scheelt weer... Omdat ik me alleen in een horizontale positie relaxed voelde werd ik vervolgens door de crew ‘horizontal rider' genoemd. Beetje overdreven, want de terugreis ging top! Heb zelfs een potje geskipboot!
De boot legde aan in een mega blauwe en heldere zee, echt bizar! En er scheen een stralend mooie zon aan een heldere hemel. Het strand van Heron Island is niet zo poederig als Whitehaven Beach, maar mooi! We hebben onszelf meteen op het strand geplant die middag, zonder ons te verdiepen in het eiland verder. Imagine my surprise toen ik even ging snorkelen en er ineens een Stingray voor mijn snufferd zwom. Ik schrok me wezenloos! De ene na de andere ray werd wakker van mij en schoof onder het zand vandaan. Echt heel cool en bizar.
Ik ben nog een keer meegegaan met de snorkel/duikboot naar een bommie, dat is een muur van koraal waar vaak veel visactie is en die van Heron is toevallig de meest gefotografeerde van Australië, dus ja, ik dacht, laat ik daar eens even gaan snorkelen. Duikers kunnen er echt langs zwemmen en snorkelaars kunnen er alleen van boven naar beneden op koekeloeren, maar neemt niet weg dat ik toen een vet grote schildpad heb gezien en een paar weirdo vissen en ofcourse weer een shark. En natuurlijk het rif zelf, de planten en het koraal...echt amazing! Ze nemen je mee met de boot naar ‘the reef edge', duurt maar een minuut of 5, maar dan hoef je dat eind niet te zwemmen. Met de stromingen daar kom je zomaar niet terug. Wel gek dat je het eiland gewoon ziet liggen, zo dichtbij. Super gaaf, eindelijk gesnorkeld op het Great Barrier Reef, het moet niet gekker worden!
Donderdagmiddag zijn we weer in Gladstone gearriveerd en onze camper in gedoken. Eerst wat nieuwe bewoners eruit geschopt (mieren) en toen gaan rijden richting Bundaberg. De place to be als je van rum houdt, want verder is er niets te doen. Als we praatjes maken met locals en ze horen dat we op reis zijn, dan zeggen ze meteen, maar wat doe je dan hier? Dat zegt genoeg wat ons betreft ;-) Morgen gaan we voor de toer in de distillerij en dan weer verder richting Brisbane eens kijken wat er dan weer op ons pad komt...